Getuigenissen -

Doorheen de campagne komen veel getuigenissen aan bod. We geven er hier enkele weer.

“Waarom geen kwaliteitslabel invoeren? Deze bepaalt dan de huurprijs. Laat ons over de grenzen heen kijken, daar zijn vast goede voorbeelden te vinden. “

“Wonen is een basisrecht.“

“Voor iedereen een (t)huis: veilig, kwaliteitsvol en warm (letterlijk en figuurlijk). “

“Als huurder sta je machteloos. Het staat een verhuurder vrij te vragen voor een woning wat hij wil, terwijl hij niet gesanctioneerd wordt wanneer de kwaliteit van de woning niet aan de norm voldoet. Jaarlijks laten alle mensen hun auto keuren. Dat lijkt zo evident, waarom gebeurt dat niet met woningen?

GEZOCHT Huurwoning omgeving UZ Gent. Eengezinswoning met 2 slaapkamers, een badkamer met douche, wc liefst apart, uitgeruste keuken met microgolfoven, living waar ook een eettafel kan staan, ruim balkon of tuintje zodat mijn kind kan buitenspelen als die om de 2 weken een weekend komt, liefst lift door rugproblemen, op wandelafstand van openbaar vervoer en winkels en huisdieren toegestaan. Budget: maximum 450€

TE HUUR Appartement omgeving UZ Gent. Bewoonbare oppervlakte 150m². 2 slaapkamers, een badkamer en apart toilet, ruime living en eetplaats, balkon naar het zuiden gericht, vernieuwde keuken, EPC waarde 126kWh/m², lift aanwezig in gebouw, huisdieren toegestaan, vlakbij tramhalte en verschillende supermarkten.. Huurprijs: €1035 (+ €50 gemeenschappelijke kosten)

TE HUUR Studio op Zwijnaardsesteenweg. Bewoonbare oppervlakte 45m². Appartement op 3^e verdieping, bereikbaar via gemeenschappelijke hal. 1 slaapkamer, badkamer/wc, basiskeuken (keukenapparaten zelf te voorzien), living/eetplaats, EPC waarde 540kWh/m², huisdieren niet toegestaan en op wandelafstand van openbaar vervoer en Proxy Delhaize.. Huurprijs: €650 (+ €25 gemeenschappelijke kosten)

Het is belangrijk dat iedereen weet welke helse toestanden je meemaakt op de private huurmarkt. En ja hoor, dit kan je ook overkomen zelfs wanneer je werkt, de handen uit de mouwen steekt en jouw woning als een goede huisvader onderhoudt. Als alleenstaande vader vond ik een woning met 2 slaapkamers in Dampoort. Ik betaal 825€. Dit is een veel te grote hap uit mijn loon van 1460€ per maand. Trek ik de maandelijkse vaste kosten (EGW, internet, …) hiervan af dan houd ik meestal 60€ leefgeld per week over.

Een huis of appartement huren wordt steeds moeilijker want je hebt hiervoor gemakkelijk 50% van je inkomen nodig. Vergeet de 1/3-regel maar, die dient alleen maar om te discrimineren.

Moet ik getuigen over jonge niet-begeleide vluchtelingen die op hun 18 jaar alleen op zoek moeten naar een kamer of studiootje op een oververzadigde huurmarkt waar meer bemiddelde ouders nu heel graag zelf de woontax of huurtax tweede woning betalen om nog aan een studio voor hun studerende kind te geraken? 600 tot 650 euro voor 18 m², EGW niet inbegrepen. Die EGW en een beetje voeding betaal je dan wel van de resterende 300 euro leefgeld. Ik kan getuigen hoe ik al deze jonge mensen door een inzinking zie gaan als ze uiteindelijk wel een schamel dak boven hun hoofd hebben. Maar ik kan evenzeer getuigen over de enorme veerkracht waarmee ze toch binnen de kortste keren een nieuw leven opbouwen eens de woonproblematiek opgelost is.

Ik noem jullie slechts enkele gebreken. De elektriciteit is niet gekeurd. Ik kan slechts 1 toestel tegelijk gebruiken. Het toilet blijft doorlopen tot je opnieuw op de knop duwt. Er zit een lek in de dakgoot waardoor er vocht in de muren sijpelt. Het huis is zo vochtig dat ik geen was in huis kan drogen, maar naar de droogkast in de wasserette moet. Als het regent moet ik het dweilen uitstellen omdat het niet droogt. De huisbaas onderneemt niets. Integendeel, hij dreigt wanneer ik hem hierover aanspreek. Herstellingen kosten veel geld. Gewoon komen kijken naar de elektriciteit zonder herstelling kost 79 euro.

A., erkend vluchteling, heeft via vzw Thope een appartementje kunnen huren. Een huursubsidie wordt aangevraagd. Na maanden krijgt A. plots een brief in de bus dat de woning onbewoonbaar verklaard zal worden indien de eigenaar niet binnen een bepaalde tijd herstellingen uitvoert. Dat is nodig voor het conformiteitsattest dat een voorwaarde is opdat de bewoner een huursubsidie zou krijgen. A. ontvangt geen verslag, weet dus niet wat de defecten zijn. Door een samenloop van omstandigheden worden de werken steeds maar uitgesteld. Door fel aandringen van de maatschappelijk werker en vzw Thope kan een tweede kwaliteitsonderzoek op de valreep plaats hebben. Eén dag later en de huursubsidie zou er niet gekomen zijn. Die wordt jammer genoeg niet toegekend met terugwerkende kracht vanaf de aanvraag, bij het begin van de huur.

Hoe kan men getuigen hoe het voelt om 7 maanden lang alles op alles te zetten om een woonst te vinden, om je 30 keer vruchteloos kandidaat te stellen en de deadline te zien naderen waarop jouw gezin met 4 kinderen het huurhuis moet verlaten omdat de zoon van de huisbaas erin wil? Uiteindelijk vind je een pand, tegen 2/3 van je inkomen. Ik wil spreken over de alleenstaande mama met 3 kinderen die in een oud, maar toch nog degelijk pand woont. Er wordt haar aanvankelijk zelfs een huursubsidie toegekend. Maar na 4 jaar op de wachtlijst voor een sociale woning heeft zij recht op huurpremie, waardoor zij – toeval of niet? – de woninginspectie over de vloer krijgt en het huis ongeschikt verklaard wordt. De eigenaar-bouwpromotor (sic!) wenst geen kosten meer te doen, dus moet iedereen het pand verlaten. ‘Deze ongeschikt/ onbewoonbaarverklaring geeft u geen recht op voorrang op een sociale woning’, staat er op de brief van stad Gent. Blijft achter: nog een pand op de leegstandslijst. Ooit komt er allicht een modern nieuw project in de plaats, zoals overal in Gent, met panden die niet meer betaalbaar zijn voor haar. Tot zover het woonbeleid…

B. verhuurt een appartement via vzw Thope aan een erkende vluchteling. Hij doet dat heel bewust voor iemand die anders weinig kansen krijgt op de huurmarkt en tegen een prijs onder de marktwaarde. De bewoner vraagt een huursubsidie aan en dus volgt er een conformiteitsonderzoek. Er blijken problemen te zijn met de elektriciteit waardoor de eigenaar hoge kosten moet maken om in orde te zijn. Bij navraag blijkt dat hij daarvoor als private sociale verhuurder geen financiële tussenkomst van een overheid kan krijgen. B. beseft dat wanneer hij zijn appartement had verhuurd aan iemand uit een hogere inkomenscategorie, hij geen conformiteitsattest had moeten voorleggen. Verhuren aan kwetsbare groepen impliceert dus een risico. Meer nog de maatregel omtrent de huursubsidie werkt discriminatie in de hand. Daarenboven vraagt B zich af waarom eigenaars die sociaal verhuren niet financieel ondersteund worden en niet gecoacht worden bij de noodzakelijke renovaties.

Toen mijn vorig huurhuis verkocht werd en ik op straat belandde, speelde ik met het idee om met een vriend te gaan samenwonen. De huur delen, dat is de enige manier voor mij om in een woning te kunnen wonen, zonder gevaren en met het nodige comfort.
Ik zag dat helemaal zitten! Door samen te wonen zouden we kosten kunnen delen, waardoor ik op het einde van de maand misschien eens naar de film zou kunnen gaan. Ik zou ook niet de hele tijd meer alleen zijn. Geloof me, alleen zijn, je loopt er soms de muren van op!
Wanneer ik vertelde over mijn plan, dan zeiden ze al snel: let maar op, want je gaat uw uitkering verliezen. Ik was bang en wilde meer informatie, maar werd eigenlijk gewoon van het kastje naar de muur gestuurd. ik zou verliezen, dat wel, maar hoeveel? Dat ben ik eigenlijk nooit te weten gekomen.
Uiteindelijk ben ik dan maar niet samen gaan samenwonen. Maar weet je wat ik niet begrijp: de dag van vandaag is samenwonen zo in! Cohousen hier, samenhuizen daar. Je hoort niets anders meer. Het is allemaal goed voor het milieu, de portemonnee, de krapte op de woonmarkt, … Maar waarom wordt het zo bejubeld bij de middenklasse en afgestraft bij mensen die leven van een vervangingsinkomen? Ik steek mijn hand ervoor in het vuur: de maatschappelijke kost is veel groter nu ik alleen woon, dan wanneer ik met een vriend onder 1 dak zou wonen.

Mijn naam is Leylah. Ook ik heb op de private huurmarkt al een moeilijk parcours afgelegd. Aan de telefoon verliep alles altijd vlot. In Gent zijn er praktijktesten en het is heel opvallend dat ik de eerste ronde altijd vlot doorkom. Maar dan is er altijd een goede reden waarom ik de woning (net) niet krijg. Vreemd want ik voldoe steeds aan alle eisen (loonbrieven, …). Er wordt nog steeds gediscrimineerd op de private huurmarkt alleen heeft de moment waarop het gebeurt zich verlegd. Want hoe hard je ook je best mag doen, hoe uitmuntend jouw kwaliteiten als huurder zijn, het zijn doorgaans uiterlijke kenmerken (en de daaraan gekoppelde vooroordelen) die jouw kansen op de private markt bepalen.

Net op de wachtlijst, nog 6 jaar te gaan …

We moeten ons echt afvragen waarom de mensen zo een negatief beeld hebben van de sociale huurders. Mensen zouden enkel recht hebben op een sociale woning als ze behoeftig zijn. Sommige beleidsmakers zien zelfs in elke sociale huurder een potentiële fraudeur. Fraude moet opgespoord en bestraft worden! Maar de resultaten van dat speurwerk kosten meer, dan dat ze opbrengen. Hoe dan ook, het sfeertje is wel geschapen. Men noemt dit stigmatiseren van de sociale huurder. Wie wil zo’n stelletje frauderende armoezaaiers in de buurt?

Sinds ik een sociale woning kan huren heb ik geen probleem meer om met mijn invaliditeitsuitkering rond te komen. Mijn gezondheid is erop vooruit gegaan. Ik heb voldoende woonruimte – dicht bij het stadscentrum en openbaar vervoer. Dankbaar voor de toewijzing. Groet, een sociaal huurder

Het duurt te lang voor herstellingswerken uitgevoerd worden. Dit duurt soms maanden. Een sociale huisvestingsmaatschappij moet bereikbaar en luisterbereid zijn. Een lokaal aanspreekpunt waar bewoners schade kunnen melden kan preventief verval voorkomen.

In Gent is bouwgrond enorm duur, door de weinig nog beschikbare grond voor op te bouwen. De huisvestingsmaatschappijen kunnen dit niet meer betalen. Daarom moet publieke grond, publiek blijven. Wat er gebeurd is met de Arsenaalsite in de wijk Moscou te Gentbrugge is onaanvaardbaar.
De NMBS verkocht daar de grond aan de meestbiedende … Gevolg: enorm veel ruimte gaat verloren om betaalbaar wonen te creëren OCMW gronden en stadsgronden moeten in handen blijven van de stad.

Een dak boven je hoofd is de eerste vereiste. Van daaruit kan al de rest vertrekken. Het is de basis om je als mens te kunnen ontwikkelen, te werken, samen te leven, …

Een doorwinterde en vrij goed menende immomakelaar/verhuurder bekent: ‘Ik wil wel aan leefloners verhuren, maar mijn ervaring leert dat ik op die manier armoede in huis haal met alle daarmee gepaard gaande problemen, waar deze mensen ook niets kunnen aan doen. Je kan op die manier deze mensen niet helpen.’ Verbaast het u als ik dan verbijsterd ben als ik recent lees: ‘Nooddorp voor Oekraïense vluchtelingen in Gent, niet meer nodig!’ Niet voor Oekraïense vluchtelingen misschien. Maar wat met de 1800 daklozen in Gent, waaronder 400 kinderen? Waarom kan dit niet dienen voor gezinsherenigers in afwachting van een grotere woonst? Een nooddorp, als noodzakelijk kwaad voor het falend woonbeleid, hadden we 6 jaar geleden al nodig. Helaas een gemiste kans, Gent!

Het vooruitzicht om opnieuw een nacht in de regen te slapen zinde hem niet. Maar naar de nachtopvang ging hij niet meer. Daar vond hij geen rust. Het was er te rumoerig. En ‘s avonds moest hij ook steeds vroeg binnen zijn. Als er plaats was. Zo regelde hij laatst een garagebox in de wijk, om te kunnen overnachten.
Niet tegenstaande dat dit niet toegelaten is en uitdrukkelijk in het huurcontract vermeld staat.
J. ziet dit als een tussentijdse oplossing en hoopt binnen korte termijn op een toewijs van een sociale huurwoning. Hij staat immers een geruime tijd geregistreerd en is bovenal ingeschreven als dakloze. Hierdoor zou hij in aanmerking komen voor een prioritaire toewijs.
Maar door de krapte op de Gentse (sociale)huurmarkt, en de immens lange wachtlijsten, kan dit nog even duren…

Als alleenstaande moeder van 2 minderjarige jongens is het moeilijk om een woonplaats te vinden. Mijn droom is om een woning te kopen zodat ik niet meer constant moet verhuizen. Bij CLT heb ik die kans. A dream comes true! CLT is een kans voor mensen met weinig inkomen. En ik word niet beoordeeld op mijn kleur, afkomst en het feit dat ik kinderen heb.

CLT betekent voor mij een grote kans en zekerheid om iets te kunnen kopen. Een omgeving van community. Wat zeker belangrijk en mooi is, is dat CLT cursussen en ontmoetingsmomenten organiseert. Tijdens deze activiteiten krijg je meer info over het project, kan je elkaar leren kennen en kan je zien wie je buren zullen zijn.

Hilde Vanhaecke, vrijwilligster bij Erigent, getuigt: “De schaamte voorbij.”

“Ik ben sinds 2016 meewerkend lid van EriGent, een zelforganisatie die nieuwkomers uit Eritrea helpt bij hun aankomst en integratie in België. Ik zoek sindsdien onafgebroken en met steeds meer moeite woningen in Gent en ver daarbuiten. Ik dweil als een bedelaar de straten en websites af voor, en met, erkende vluchtelingen die een eerste woonst zoeken, gezinnen die pas herenigd zijn in ons land en mensen die om allerlei redenen in woonnood zitten. Samen met wijlen Rudi Van Landeghem startten we 6 jaar geleden en schreven we het vademecum ‘woonzoeken’ voor het CAW. 6 jaar lang zochten we vruchteloos professionele ondersteuning voor woning zoeken en woonbegeleiding. Helaas, iedereen bijt er zijn tanden op stuk want het aanbod betaalbare woningen is er niet en daalt nog steeds.

Vrijwilligersinitiatieven haken af, want… ‘we zijn toch maar mekaars concurrent’. Maar wat dan? Laat ze het maar alleen uitzoeken? Wat een fundamenteel mensenrecht is en de basis vormt voor een menswaardig bestaan, wordt hier dagelijks met de voeten getreden. Erger nog: vrijwilligers en vrijwilligersorganisaties worden zelf in toenemende mate door professionelen aangesproken om hulp te bieden omdat ze het zelf niet meer aankunnen. We zijn een onmisbaar deel van het sociale landschap geworden.

Men vraagt me nu naar getuigen, naar getuigenissen van mensen die dakloos zijn of waren of op de rand van de dakloosheid zitten. Voorbeelden genoeg, want nagenoeg iedereen die huurt in het lage maar daarom niet betaalbare huursegment, zit voortdurend met de angst om morgen op straat te staan. Om straks op straat te staan omdat hij de stijgende huurprijs niet meer kan betalen, omdat hij een huursubsidie of huurpremie aanvraagt en de wooninspectie de woonst afkeurt, of omdat er na jaren wachten eindelijk gezinshereniging op komst is en men niet het geld had om op tijd een grotere woning te vinden.

“Wat doet het met een mens om na je werk niet naar huis te kunnen gaan?”

Maar ik wil getuigen in hun naam, want getuigen in een taal die niet jouw moedertaal is, over een toestand waarvoor je je onterecht schaamt en die je liever zo snel mogelijk vergeet, is iets wat ik niemand kan aandoen. Hoe kan men getuigen over hoe het voelt om op straat te moeten afspreken voor een gesprek, omdat je alweer de nacht op straat moest doorbrengen? Wat doet het met een mens om na jouw werk in de haven niet naar huis te kunnen gaan. Je eet je broodje op straat op en hoopt dat je toch weer bij één of andere vriend op de zetel mag slapen want morgenvroeg moet je er weer staan. En zelfs met het loon in de hand vind je al maanden geen woonst.

Hoe kan men getuigen hoe het voelt om 7 maanden lang alles op alles te zetten om een woonst te vinden, om je 30 keer vruchteloos kandidaat te stellen en de deadline te zien naderen waarop jouw gezin met 4 kinderen het huurhuis moet verlaten omdat de zoon van de huisbaas erin wil? Uiteindelijk vind je een pand, tegen 2/3 van je inkomen. Vergeet de 1/3-regel maar, die dient alleen maar om te discrimineren. Ik wil spreken over de alleenstaande mama met 3 kinderen die in een oud, maar toch nog degelijk pand woont. Er wordt haar aanvankelijk zelfs huursubsidie toegekend. Maar na 4 jaar op de wachtlijst voor een sociale woning heeft zij recht op huurpremie, waardoor zij – toeval of niet? – de woninginspectie over de vloer krijgt en het huis ongeschikt verklaard wordt. De eigenaar-bouwpromotor (sic!) wenst geen kosten meer te doen, dus moet iedereen het pand verlaten. ‘Deze ongeschikt/ onbewoonbaarverklaring geeft u geen recht op voorrang op een sociale woning’, staat er op de brief van stad Gent. Blijft achter: nog een pand op de leegstandslijst. Ooit komt er allicht een modern nieuw project in de plaats, zoals overal in Gent, met panden die niet meer betaalbaar zijn voor haar. Tot zover het woonbeleid…

“Vergeet de 1/3-regel maar, die dient alleen om te discrimineren.”

En helaas, voor gezinnen met kinderen zijn er geen betaalbare woningen in Gent meer beschikbaar. Waarom zou je een huis met 3 slaapkamers verhuren aan een gezin met laag inkomen, als je 500 euro per kamer kan vragen aan cohousers. De huurwet laat niet toe dat men ‘huisdieren verboden’ afficheert, maar meer en meer lees of hoor ik: ‘dit appartement met 2 slaapkamers is niet geschikt voor kinderen’, ‘helaas, enkel voor startende koppels’, of… ‘de mensen in dit appartementsblok willen geen gezin met kinderen als buren wegens de overlast’…. Wanneer verbiedt de wet de vermelding: ‘kinderen niet toegelaten’?

Een doorwinterde en vrij goed menende immomakelaar/verhuurder bekent: ‘Ik wil wel aan leefloners verhuren, maar mijn ervaring leert dat ik op die manier armoede in huis haal met alle daarmee gepaard gaande problemen, waar deze mensen ook niets kunnen aan doen. Je kan op die manier deze mensen niet helpen.’ Verbaast het u als ik dan verbijsterd ben als ik recent lees: ‘Nooddorp voor Oekraïense vluchtelingen in Gent, niet meer nodig!’ Niet voor Oekraïense vluchtelingen misschien. Maar wat met de 1800 daklozen in Gent, waaronder 400 kinderen? Waarom kan dit niet dienen voor gezinsherenigers in afwachting vaneen grotere woonst? Een nooddorp, als noodzakelijk kwaad voor het falend woonbeleid, hadden we 6 jaar geleden al nodig. Helaas een gemiste kans, Gent!

“Nooddorp niet meer nodig? Wat met de 1800 daklozen in Gent?”

‘Ik wil hier helemaal niet moeten getuigen – ik wil al deze mensen niet vertegenwoordigen.’ Dat zijn de woorden van advocaat vluchtelingenrecht Benoit Dhondt, in zijn recente fantastische artikel in MO.
Sorry, ik parafraseer Benoit Dhondt. ‘Ik ben vrijwilliger en help al 6 jaar mensen met zoeken naar woonst en doe aan woonbegeleiding. Maar als u denkt dat ik iets nuttig over hen kan vertellen, moet ik u teleurstellen. Ik ben deel van het probleem. Mijn witte kleur en Nederlands zonder vreemd accent leveren voordeel op, dat klopt. Ik kan mensen effectief helpen door voor hen te spreken. Maar het voelt heel erg wrang. Als vrijwilliger ben ik medeplichtig aan de reductie, aan de kleinering van mensen. Ik ben een
helper binnen een systeem dat fundamenteel onrechtvaardig is. Ik help mensen met individueel succes – en het is absoluut noodzakelijk – maar verder laat ik het systeem ongemoeid. Als vrijwilliger neem ik andermans plaats in, dus ben ik deel van het probleem.’

‘Maar de dag zal komen dat mensen wèl zelf zullen spreken. Dat ze wèl zullen getuigen over hoe het was om op straat te slapen, of met vrouw en kinderen in een kamer zonder keuken te moeten leven. Hoe het is om met tientallen en tientallen kandidaten aan te schuiven om een uiterst zeldzaam betaalbaar pand in Gent te bezoeken en een uur later al van het immokantoor te vernemen dat de huisbaas je er, zogezegd, ook deze keer niet uitgepikt heeft. De dag dat deze mensen zelf kunnen spreken, wordt een dag dat hun gegons niet meer te overstemmen valt’, zegt Benoit Dhondt.

Ik werk ook met hun kinderen en ik kan u verzekeren: Hun kinderen zullen niet vergeten, hun kinderen zullen niet meer zwijgen.

Huisjesmelker drijft het op de spits bij Johan

De grote zorg van Johan is nu om zo snel mogelijk een nieuwe woning te vinden. Hij vindt het schandalig dat waar hij nu woont in de Van Hoorebekestraat in Mariakerke er 113 noodwoningen zijn waarvan er liefst 93 leegstaan!

Hij kan er absoluut niet bij dat deze leegstaan terwijl er zoveel mensen op zoek zijn naar een betaalbaar dak boven hun hoofd.

Twee is perfect, drie is teveel

Bericht op 21/05/2022, Gent: Een Afghaans gezin wordt in juni uit huis gezet omdat ze binnenkort met ’te veel’ zijn. Ze verwachten binnenkort een baby’tje…

Een tweeverdienersgezin brengt meer op

Getuigenis op 21/05/2022, binnengekomen via de website: Ik moet voor november mijn huis verlaten door scheiding. En mijn huisbaas wil niet verder verhuren aan een alleenstaande mama, dus ik vind niks want niemand wil aan alleenstaande verhuren. Je moet 3maal je u huishuur hebben en dat heb ik niet. Ik heb 2 zonen: dus moet ik 3 kamers hebben. Zelf sociale woningen helpen u niet. Er staat heel veel leeg. Maar u helpen? Nee 15 jaar wachten … schandalig gewoon. Jullie weten niet wat het betekent dat je binnenkort op straat staat met je eigen kinderen.

Rohan uit Afghanistan neemt het woord

Enkele medewerkers en een bewoonster van het meisjeshuis getuigen over wat een andere soort opvang kan doen met een mens…